Να αρνηθούμε την λιτότητα (από όπου και αν προέρχεται),
Να οργανώσουμε την τάξη μας!
Το 2010, ο κόσμος της Εργασίας στην Ελλάδα με το πρώτο μνημόνιο και τα πρώτα μέτρα λιτότητας γίνεται πειραματόζωο της ΕΕ και του διεθνούς και ντόπιου Κεφαλαίου, αφού επιχειρείται μέσα από το παράδειγμα αυτής της πολιτικής να δοθεί μια λύση για την κρίση χρέους και τα αδιέξοδα που έχει περιέλθει ο παγκόσμιος καπιταλισμός.
Το αποτέλεσμα αυτού του οικονομικού πολέμου, μας είναι γνωστό. Μέσα σε 5 χρόνια, το ελληνικό Κράτος αλλά και η ΕΕ και το ΔΝΤ, εργάστηκαν με ζήλο για να υλοποιήσουν την πιο τρελή ονείρωξη του καπιταλισμού: να δημιουργήσουν μια εργατική τάξη αδύναμη χωρίς συλλογικές συμβάσεις, χωρίς δικαιώματα και κοινωνικές παροχές, με τεράστια ανεργία χωρίς δομές υπεράσπισης του εαυτού της, έτοιμη να εκπληρώσει κάθε όρεξη των αφεντικών. Μέσα σε αυτά τα 5 χρόνια, η απόγνωση οδήγησε κάποιους στην αυτοκτονία, άλλους στην οικονομική μετανάστευση, αρκετούς να χάσουν την δουλειά τους, τους νέους/ες να δουλεύουν επισφαλώς και με μισθούς που δεν μπορούν να τους συντηρήσουν τους εαυτούς τους και όλους τους/τις εργαζόμενους/ες να βιώνουν άμεσα και έμμεσα τον οικονομική αφαίμαξη.
Οι αγώνες που αναπτύχθηκαν μέσα σε αυτά τα 5 χρόνια δεν κατάφεραν να κερδίσουν κάτι, αλλά μπορούμε να πούμε ότι λειτούργησαν ως μια ασφυκτική πίεση για τις κυβερνήσεις που έπεφταν η μία μετά την άλλη, μην μπορώντας να διαχειριστούν την κατάσταση. Όλα αυτά μέχρι την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που εξελέγη στις 25 Γενάρη του 2015. Η συγκεκριμένη κυβέρνηση είχε μια ξεκάθαρη διαφοροποίηση με όλες τις προηγούμενες, αφού ήταν η πρώτη που δεν μιλούσε για μια άλλη λιτότητα, αλλά ενάντια σε αυτήν.
Φυσικά, υπάρχει μια απαραβίαστη συνθήκη σε κάθε αστικό κράτος, και ακόμη περισσότερο σε όσα ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία φάνηκε πολύ γρήγορα: Κάθε κυβέρνηση χρειάζεται την εύνοια της οικονομικής εξουσίας για να μακροημερεύσει. Αυτό ήταν κάτι που γνώριζε πολύ καλά ο ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό και μπήκε απ’ την αρχή μπήκε στην διαδικασία της διαπραγμάτευσης με τους «θεσμούς» του Κεφαλαίου, προσπαθώντας να συμβιβάσει τα συμφέροντα τους με αυτά των καταπιεσμένων με το γνωστό 47σέλιδο αποτέλεσμα με τις ιδιωτικοποιήσεις, την αύξηση του ΦΠΑ σε βασικά είδη, αλλαγές στις συντάξεις ή αλλιώς την συνέχιση αυτής της πολιτικής με «πρώτη-φορά-αριστερά» πρόσημο. Η συμφωνία αυτή δεν υπογράφτηκε ποτέ, αφού η ΕΚΤ και το ΔΝΤ, απαίτησαν ακόμη σκληρότερα μέτρα, αποδεικνύοντας εμπράκτως ότι αφενός καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να πετύχει καλύτερους όρους για τις ζωές μας (ούτε καν λιγότερο χειρότερους) και αφετέρου ότι οι θεσμοί αυτοί (ω! της έκπληξης) εκπροσωπούν τον αγώνα του Κεφαλαίου για υποτίμηση της Εργασίας.
Η κατάσταση αυτή έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε ένα αδιέξοδο και τον ανάγκασε, όχι χάριν δημοκρατικότητας όπως ακούγεται, να πετάξει το μπαλάκι στην ελληνική κοινωνία καλώντας σε δημοψήφισμα με ερώτημα: ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην πρόταση των θεσμών.
Η επικράτηση του ‘ΝΑΙ’ θα σημαίνει κάτι τρομακτικό: Για πρώτη φορά η λιτότητα και τα μνημόνια θα αποφασιστούν όχι από το κοινοβούλιο αλλά από την ίδια την κοινωνία. Το ελληνικό και διεθνές Κεφάλαιο, γνωρίζουν ότι αυτό σημαίνει πως αυτομάτως ότι δεν μπαίνει κανένα όριο στην λεηλασία των ζωών μας και βάσει αυτού του αποτελέσματος κάθε προηγούμενη κατάσταση θα μοιάζει με παιδική χαρά, αφού για πρώτη φορά θα έχουμε ζητήσει οι ίδιοι την εξαθλίωση μας. Φυσικά, ποιος λογικός άνθρωπος θα επέλεγε κάτι τέτοιο για την ζωή του; Η απάντηση είναι κανείς, γι’ αυτό και αυτή την περίοδο βιώνουμε τον απόλυτο παραλογισμό: Τα κόμματα, τα media και οι εκπρόσωποι του Κεφαλαίου, καθώς και τα ίδια τα αφεντικά μέσα στους εργασιακούς χώρους διοργανώνουν μια καμπάνια τρομοκρατίας των εργαζομένων προκειμένου να εκβιάσουν το ‘ΝΑΙ’ σε μια πιο εντατική εξαθλίωση τους. Μιλάνε για χρεοκοπία, στέλνουν κόσμο μαζικά στις τράπεζες, ενώ παράλληλα το διεθνές Κεφάλαιο προχωράει σε ένα πρωτοφανές οικονομικό πραξικόπημα κόβοντας την χρηματοδότηση στις ελληνικές τράπεζες, δημιουργώντας ένα καθεστώς οικονομικής ασφυξίας, προφανώς στην ίδια λογική. Σε αυτό το πλαίσιο και για την προώθηση αυτών των σκοπών, έχουν φροντίσει να δημιουργήσουν τον δικό τους στρατό με την επωνυμία «Μένουμε Ευρώπη» (λες και θα φεύγαμε απ’ την ήπειρο), ο οποίος αυτή την Τρίτη 30/6 καλεί ανοιχτά υπέρ του «ΝΑΙ» και της λιτότητας, ενάντια σε εργαζόμενους/ες και εξαθλιωμένους/ες.
Ο φόβος τους να πούμε ‘ΟΧΙ’ είναι ξεκάθαρος, γι’ αυτό και ‘μεις αυτό λέμε!
Η κυβέρνηση μπορεί να υποστηρίζει το «ΌΧΙ» και να επικαλείται την δημοκρατικότητα της, αλλά γνωρίζουμε τόσο ότι δεν έφερε νέο μνημόνιο από τύχη, όσο και ότι μια διαδικασία που συμμετέχουν αφεντικά και εργάτες ποτέ δεν πρόκειται να είναι ισότιμη και δημοκρατική.
Η αξιοπρέπεια μας ως κόσμος της Εργασίας, οφείλει να επικρατήσει και να μην δεχθεί κανέναν τραμπουκισμό και καμία τρομοκρατία. Γι’ αυτό οφείλουμε να την κερδίσουμε όχι μόνο με την ψήφο μας, αλλά κυρίως μέσα από την άμεση δράση μας στους δρόμους, τους εργασιακούς χώρους, τις σχολές, την γειτονιά αλλά και σε κάθε κοινωνικό χώρο που υπάρχουμε βιώνουμε την καταπίεση. Η εβδομάδα που διανύουμε είναι εξαιρετικά κρίσιμη για τις ζωές μας και οποιαδήποτε αδράνεια μπορεί να αποβεί καταστροφική για πολλές γενιές μετά.
-Στην τρομοκρατία και τα σχέδια επιβολής του Κεφαλαίου, να αντιπαραβάλουμε μια προοπτική αγώνα και ζωής με αξιοπρέπεια.
-Καμία ανοχή στην εμπροσθοφυλακή του ‘ΝΑΙ’ του Κεφαλαίου.
-Οι ανάγκες μας δεν συμβιβάζονται με κανένα «Μνημόνιο», κερδίζονται στον δρόμο!
Καλούμε σε:
-Συμμετοχή στο μπλοκ των Ελευθεριακών Σχημάτων από σχολές Αθήνας/Πειραιά την Τρίτη 30/6, στην συγκέντρωση ενάντια στην λιτότητα στα Προπύλαια στις 18:00.
-Συνέλευση φοιτητών/εργαζομένων του Πανεπιστημίου Πειραιώς την Πέμπτη στις 14:00 έξω από το Π. Αμφιθέατρο.
